Evet, Vincent Lindon başkanlığındaki ana heyetin, bu sıkıntı denklemi temel kıymetlerden ödün vermeden çözmeyi başardığını düşünenlerdenim.
Sinemasal yaratıcılığı, politik diplomatik ve estetik boyutlarıyla bir bütün olarak kavrayan bu kucaklayıcı ve uzlaşmacı demokratik yaklaşımı eleştirenler bile ödül listesini hürmetle alkışladılar.
Evet, birtakım palmiyeler ikiye bölününce, ödül yelpazesi alabildiğine genişlemişti.
21 aday sinemadan neredeyse yarısı sahneye çağrılmıştı. Lakin, bu nispi dağınıklık, sıradan bir diplomasinin değil, yaratıcı sinemasını her boyutuyla önemseyen şuurlu bir demokratik yaklaşımın sonucuydu. Siyasal içerikle estetik biçim ortasında önyargılı bir tercih yapılmamış, her iki boyuta da kıymet verilmişti.
“DİKTATÖRLÜK DAHA KOLAY!”
Ana heyet lideri Vincent Lindon, çalışmalarının temel özelliğini şöyle vurguluyordu: “Çok beğendiğim birtakım sinemaları, günbegün zevkle sürdürdüğümüz ve hiçbir vakit fikir çatışmasına dönüşmeyen, verimli, yapan ve zenginleştirici tartışmalarımız sırasında, lider sıfatıyla heyet arkadaşlarıma tahminen benimsetebilirim diye umuyordum… Lakin hiç de o denli olmadı. Kültürel yelpazesi geniş bu inanılmaz heyet, oy çokluğuyla demokratik kararlar aldı. Diktatörlük rejimi geçerli olsaydı, işler daha kolay olacaktı elbette!.. Aslında, birbirimizle öylesine âlâ anlaştık ki başladığımız bu onur verici çalışmanın daha yapan ve kalıcı olabilmesi için, heyetimizin vazifesinin en az dört yıl daha uzatılmasını oybirliğiyle talep ediyoruz!..”
Özetle, incelikli manalı önemli ve mizahi bir sinemasal demokrasi dersi aldık bu hoş kapanış gecesinde…
İkincilik manasına gelen Grand Prix ise Close (Lukas Dhont) ve Stars at Noon (Claire Denis) sinemaları ortasında paylaşıldı.
YARATICI VE UYARICI KIŞKIRTICILIK…
Ruben Östlund’un, “Triangle of Sadness” isimli yeni sinemasını, acı acı gülerek izleyip coşkuyla alkışladıktan sonra, gereksiz üzere gözüken kimi uzunlukları nedeniyle Altın Palmiye Ödülü’nü ikinci sefer alamayacağından korkuyorduk. Ne memnun ki İsveçli siyasi taşlama ustası Östlund’un uyarıcı kışkırtıcılığı, Altın Palmiye sayesinde cok daha geniş seyirci kitlelerine ulaşacak…
Keza, 75. Yıl Palmiyesi’ni kazanan Dardenne kardeşlerin, Afrikalı çocuk mültecilerin dramını, çarpıcı, keskin ve sade bir lisanla işleyen sineması “Tori ve Lokita” da her kıtada, her tıp izleyicinin görmesini dilediğimiz cinsten, kıymetli bir gerçeğin sineması başyapıtı…
Ödül listesine üç sinemayla girme muvaffakiyetini gösteren Belçika sinemasının öbür iki örneği, içtenci sinemanın hassas sesini, misal temalar eşliğinde damıtıyor: Çocuklukta düğümlenen ya da çözülen arkadaşlık ve dostluk ilgilerinin değerini vurgulayan bu sinemalar de bilhassa ana seçkinin en genç ismi Lukas Dhont’un “Close”u, da izlenmesi gereken sinemalar…
Tıpkı, şenliğin en yaşlı ancak en yenilikçi yarışmacısı Jerzy Skolimowski’nin şirin eşeği “Hi-Han”ın hikayesi üzere…
Ayrıyeten, ödül listesinde, İran ve Mısır’ın siyasi gerçeklerini, ülkelerine giremeyen direktörlerin gözüyle yansıtan sinemaların yanı sıra, mizansen ve senaryo ustalıklarıyla öne çıkan Asya sineması örneklerini de unutmadan…
“YAPICI DİKTATÖRLÜK…”
Yaratıcı özgürlük, sanatsal eşitlik ve demokrasi yanlısı Cannes Festivali’nin, her tıp baskıya ve sansüre karşı çıkan “yapıcı diktatörlüğü” işte burada !..
Sıkıntı periyotlarda, bilinçsiz çoğunlukların özlemleyiverdiği sert diktatörlüklerin aksine, ne polisi ne milisi ne de ordusu olan, yarı ütopik yarı gerçekçi fakat alabildiğine çoğulcu, milletlerarası seviyede idealist bir “diktatörlük”…
Hoşgörülü, farklılıklara saygılı, her cins ayrımcılığa karşı, uzak ufukları hedeflerken kül yutmaz bir gerçekçilik sergilemeyi de başaran yaratıcı sineması, üçüncü dünya savaşını engellemekte yetersiz kalmış üzere gözükse de, insanları birbirlerine yakınlaştırarak dünyamızı olumlu tarafta etkilemeyi sürdürüyor…
Kâfi ki ödül kazanan sinemaların hepsi geniş kitlelere çarçabuk ulaşabilsin; görüşlerin özgürce tartışılabileceği ortamlarda, eşitçe paylaşılsın…
EN YETERLİ DİREKTÖR Ödülü’nü Park Chan-Wook (Decision to Leave) aldı.
MÜKAFATLAR:
– Altın Palmiye: Triangle of Sadness (Yön. Ruben Östlund)
– HEYET BÜYÜK MÜKAFATI
Close (Yön. Lukas Dhont)
– HEYET BÜYÜK MÜKAFATI
Stars at Noon (Yön. Claire Denis)
– HEYET MÜKAFATI
The Eight Mountains (Yön. Felix van Groeningen & Charlotte Vandermeersch) ve EO (Yön. Jerzy Skolimowski)
– EN YETERLİ DİREKTÖR
Park Chan-Wook (Decision to Leave)
– EN YETERLİ ERKEK OYUNCU
Song Kang-ho (Broker)
– EN YETERLİ SENARYO
Tarik Saleh (Boy From Heaven)
– 75. YIL ÖZEL MÜKAFATI
Tori and Lokita / Tori et Lokita (Yön. Jean-Pierre Dardenne ve Luc Dardenne)
– KISA SİNEMA KISMINDA ALTIN PALMİYE MÜKAFATI
Kısa Sinema kolunda ‘Altın Palmiye’ mükafatı kazanan ‘The Water Murmurs’ sinemasının direktörü Jianying Chen.
– Altın Kamera Mansiyon mükafatı
‘Plan 75 sinemasının direktörü Chie Hayakawa.