Vincent van Gogh‘un İskoçya’daki Ulusal Galerilerdeki bir fotoğrafının rutin bir kataloglama prosedürü beklenmedik bir keşifle sonuçlandı: Tuvalin gerisinde zımnî bir otoportre (van Gogh’un kendi portresi) vardı. Portre, yaklaşan bir standa hazırlık emeliyle bir kataloglama çalışmasının kesimi olarak Köylü Bayanın Başı’nın röntgen tahlilini gerçekleştirirken ortaya çıktı. Stant açıldığında ziyaretçiler, ekranın ortasındaki özel olarak hazırlanmış bir ışık kutusu aracılığıyla X-ray imajını görebilecek.
X-ışını görüntüleme teknikleri, ışınların daha yüksek frekansı, tablolara ziyan vermeden direkt geçtiği için pahalı tabloları tahlil etmeye ve onarmaya yardımcı olan esaslı bir araç. X-ışını görüntülemeleri, bir tuval üzerine boyanmış yahut sanatkarın yepyeni vizyonu değiştirmiş olabileceği her şeyi ortaya çıkarabilir.
Örneğin, Vermeer’in Açık Pencerede Bir Mektup Okuyan Kızı birinci kere 1979’da X-ışını tahliline tabi tutuldu ve üst boyamanın altında gizlenen bir Aşk İlahı imajını ortaya çıkardı. Ve 2020’de Hollandalı ve Fransız bilim insanlarından oluşan bir takım, Rembrandt’ın tarihte kaybolduğuna inanılan ünlü impasto tekniğinin kapalı tanımını ortaya çıkarmak için yüksek güçlü X-ışınları kullandı. Vakit içerisinde pek çok farklı tablo ve sanat yapıtı bu ışınlarla karşılaştı ve tahlil edildi.
Tabii ki bu, bir Van Gogh tablosunun X-ışını tahliline tabi tutulduğu birinci sefer de değil. 2008’de Avrupalı bilim insanları, Van Gogh tarafından boyanmış bir köylü bayanın zımnî portresini yine oluşturmak için senkrotron radyasyonu kullandılar. Tuvallerini tekrar kullanmasıyla tanınan sanatçı, 1887’de Çimen Parçası’nı yarattığında bunun üzerine boyanmıştı. Senkrotron radyasyonu, tuval üzerindeki atomları uyarır ve bu atomlar daha sonra bir floresan detektörünün yakalayabileceği kendi X-ışınlarını yayar. Fotoğraftaki her öğenin kendi X-ışını imzası vardır, böylelikle bilim insanları her birinin birçok boya katmanındaki dağılımını belirleyebilir.
Van Gogh’un bir tuvali art yüzünü boyayarak tekrar kullandığı da biliniyordu. Van Gogh uzmanı Martin Bailey‘nin The Arka Newspaper’da yazdığı üzere “Edinburgh tablosu, van Gogh’un tekrar kullanılmış tuvale sahip tek çift taraflı tablosu değil. 1929’da Hollandalı konservatör Jan Cornelius Traas, üç Nuenen tablosundan karton dayanağı çıkardı ve art taraftaki bilinmeyen portreleri ortaya çıkardı. Ve bir Köylü Bayanın Başı’nın kapalı tarafında bir şeyler olabileceğinden uzun müddettir şüphelenildiğini söyleyebiliriz.”
Mayıs 1885’te tamamlanan Köylü Bayanın Başı, Van Gogh’un daha mütevazı çalışmalarından biri ve 1960 yılında Alexander Maitland isminde bir Edinburghlü avukat tarafından Ulusal Galerilere bağışlanmıştı. Müzeye nazaran, uzmanlar artık bunun Van Gogh’un Mayıs 1885’te tamamlanan daha büyük bir tablo olan Patates Yiyenler (şu anda Amsterdam’daki Vincent van Gogh Müzesi’nde sergileniyor) ile irtibatlı olarak yaptığı bir dizi çalışmanın kesimi olduğuna inanıyor.
Müzenin koruyucuları, küçük tabloyu X-ışını tahliline soktuklarında fazla bir şey beklemiyorlardı. Ortaya çıkan manzara, Van Gogh’a çok benzeyen, boğazına gevşek bir halde bağlanmış bir boyun atkısı olan kenarlı şapkalı sakallı bir izleyicinin portresini ortaya çıkardı. Portre, büyük olasılıkla 20. yüzyılın başlarında yapılmış, muhtemelen bir stant için çerçevelemeden evvel resmi daha inançlı hale getirmek için yapıştırıcı ve karton katmanlarıyla kaplanmıştı.
Bir sonraki adım, otoportreyi kaplayan yapışkan ve karton katmanlarının öteki resme ziyan vermeden nasıl çıkarılacağını bulmak üzere gözüküyor. Bir asırdan fazla bir müddet sonra otoportrenin ne durumda olduğu muhakkak değil…