İmkansız olmasına karşın, birebir durumu daha evvel yaşadığınıza dair garip bir his yaşadınız mı? Diğer bir deyişle, bazen daha evvel olmuş bir şeyi yine yaşıyormuşsunuz üzere hissettiniz mi? Déjà vu olarak bilinen bu fenomen, çok uzun bir müddet filozofları, nörologları ve müellifleri şaşırttı.
1800’lerin sonundan itibaren, Fransızca’da “zaten görüldü” manasına gelen déjà vu’ya neyin neden olabileceğine dair birçok teori ortaya çıkmaya başladı. Beşerler bunun zihinsel fonksiyon bozukluğundan ya da tahminen bir cins beyin sorunundan kaynaklandığını düşündüler. Ya da tahminen insan hafızasının olağan işleyişinde süreksiz bir durumdu. Fakat husus çok yakın vakte kadar bilim alanına ulaşmadı.
Paranormalden bilimsele geçiş
Bu bin yılın başlarında, Alan Brown isimli bir bilim insanı, araştırmacıların o ana kadar déjà vu hakkında yazdıkları her şeyi gözden geçirmeye karar verdi. Bulabildiği şeylerin birden fazla, doğaüstü şeylerle – geçmiş hayatlar yahut psişik yetenekler üzere – ilgili olan paranormal bir tada sahipti. Ancak tıpkı vakitte sıradan insanları déja vu tecrübeleri hakkında araştıran araştırmalar da buldu. Brown, tüm bu makalelerden déjà vu fenomeni hakkında kimi temel bulgular toplayabildi.
Örneğin Brown, insanların kabaca üçte ikisinin hayatlarının bir noktasında déjà vu yaşadığını belirledi. Déjà vu’nun en yaygın tetikleyicisinin bir sahne yahut yer olduğunu ve bir sonraki en yaygın tetikleyicinin bir konuşma olduğunu belirledi. Ayrıyeten, déjà vu ile beyindeki birtakım nöbet tipleri ortasında mümkün bir ilgiye dair tıbbi literatürde ipuçları da buldu.
Brown’ın incelemesi, déjà vu konusunu daha ana akım bilim alanına getirdi, zira hem biliş üzerine çalışan bilim insanlarının okuma eğiliminde olduğu bilimsel bir mecmuada hem de bilim beşerlerine yönelik bir kitapta yer aldı. Çalışmaları, bilim insanlarının déjà vu’yu araştırmak için deneyler yapmaları için bir katalizör misyonu gördü.
Psikoloji laboratuvarında déjà vu testi
Colorado Eyalet Üniversitesi’nden Bilişsel Psikoloji Profesörü Anne Cleary, araştırma takımı ile birlikte, Brown’ın çalışmasından yola çıkarak muhtemel déjà vu sistemleri hakkındaki hipotezleri test etmeyi amaçlayan deneyler yapmaya başladı. Mevcut bir sahne ile hafızanızdaki hatırlamadığınız bir sahne ortasında uzamsal bir benzerlik olduğunda déjà vu’nun olabileceğini öne süren yüzyıla yakın bir hipotezi araştırdılar. Psikologlar buna Gestalt aşinalık hipotezi ismini veriyor.
Örneğin, hasta bir arkadaşınızı ziyarete giderken bir hastane ünitesindeki bakım istasyonunun yanından geçtiğinizi hayal edin. Daha evvel bu hastaneye hiç gitmemiş olsanız da, sahip olduğunuz bir hisle bunu daha evvel yaşadığınızı zannedersiniz. Bu déjà vu tecrübesinin altında yatan neden, mobilyaların ve yer içindeki belli objelerin yerleşimi de dahil olmak üzere sahne sisteminin, geçmişte deneyimlediğiniz farklı bir sahne ile birebir nizama sahip olması olabilir.
Belki de bakım istasyonunun yerleşimi – mobilyalar, tezgahtaki eşyalar, koridorun köşelerine bağlanma biçimi – bir koridordaki tabelalara ve mobilyalara nazaran bir dizi karşılama masasının nasıl düzenlendiğiyle birebirdir.
Bu fikri laboratuvarda araştırmak için Cleary ve grubu insanları sahnelere yerleştirmek için sanal gerçeklik kullandı. Bu halde, insanların kendilerini içinde buldukları ortamları manipüle edebildiler; birtakım sahneler tıpkı mekansal sistemi paylaşırken, kimileri farklıydı. İddia edildiği üzere, déjà vu’nun, beşerler daha evvel izledikleri lakin hatırlamadıkları bir sahneyle tıpkı mekansal öğe nizamını içeren bir sahnede olduklarında meydana gelme mümkünlüğü daha yüksekti.
Bu araştırma, déjà vu’ya katkıda bulunan bir faktörün, yeni bir sahnenin, o anda şuurlu olarak akla gelmeyen bellekteki bir sahneye uzamsal benzerliği olabileceğini tez ediyor. Fakat bu, déjà vu’nun tek nedeninin uzamsal benzerlik olduğu manasına gelmiyor. Büyük olasılıkla, bir sahneyi yahut durumu tanıdık hissettiren şeye birçok faktör katkıda bulunabilir. Lakin en azından, bu gizemli fenomende rol oynayan değerli etkenlerden birini artık biliyoruz.